علل و نشانه های راه رفتن و حرف زدن در خواب
پاراسول: منظور از «پاراسومنیا» پدیده های حركتی، كلامی یا تجربی است كه با خواب فرد در ارتباط می باشد. خیلی از افراد حداقل یكی از اختلالات پاراسومنیا را در خلال عمرشان تجربه كرده اند و یا در اطرافشان افرادی را می شناسند كه از این اختلالات رنج می برند.
به گزارش پاراسول به نقل از ایسنا، اگر فرد در حالیكه خواب است از رختخواب بلند شده و راه برود دچار اختلال راه رفتن در خواب است. در اغلب مواقع فرد قبل از طریق رفتن در بستر می نشیند و به اطراف نگاه می كند. در این حالت با اینكه چشمان فرد باز است، نسبت به اتفاقات اطرافش هوشیاری ندارد و بیدار كردن وی خیلی سخت است. اگر هم فرد بیدار شود خیلی گیج است و كارهایی كه انجام داده است را به یاد نمی آورد. ممكن است فرد راه رفتن ساده حین خواب داشته باشد و یا حتی برخی از فعالیت های روزمره را انجام دهد. جا به جا كردن مبلمان یا بالا رفتن از پنجره و در موارد نادری فرد سوار اتومبیل شده و حتی مسافت طولانی رانندگی كرده است.
وحشت شبانهیكی از مشكلات شایع حین خواب كه خانواده ها را نگران می كند وحشت شبانه است. در این حالت فرد روی رختخواب می نشیند و با جیغ و فریاد سبب بیدار شدن دیگران می گردد. چشمان فرد باز است ولی هوشیار نیست، بسیار ترسیده است و تعریق و تنفس تند دارد. فرد از رختخواب بیرون می پرد و ممكن است اشیا را پرتاب كند و به خود یا دیگران صدمه برساند. در این حالت فرد به سختی از خواب بیدار می گردد و اگر بیدار شود گیج است. در اغلب اوقات پس از بیدار شدن فرد چیزی را به یاد نمی آورد یا ممكن است قسمت های كمی از یك رویا را بازگو كند. وحشت شبانه بیشتر در یك سوم ابتدای شب رخ می دهد. این عارضه در بچه ها شایع است و حدود ۶.۵ درصد كودكان به آن مبتلا هستند. دختران و پسران به یك نسبت درگیر این بیماری می شوند. شروع آن بین سن چهار تا ۱۲ سالگی است. اغلب كودكانی كه وحشت شبانه دارند سابقه صحبت كردن در خواب و راه رفتن در خواب را هم دارند. در افراد بالغ هم شیوع وحشت شبانه بسیار كمتر است. این بیماری هم جزء ژنتیكی و فامیلی قوی دارد.
در افراد بالغ اگر سابقه اختلال دو قطبی، اختلالات افسردگی و یا اختلالات اضطرابی وجود داشته باشد، وحشت شبانه در آنها شایع تر است. ولی در بچه ها كمتر با اختلال روحی – روانی ارتباط دارد. وحشت شبانه در بچه ها معمولا پس از ۱۰ سالگی برطرف می شود، اما بالغین نیاز به بررسی توسط متخصص خواب دارند تا در صورت اختلال همراه تشخیص و درمان شوند.
فلج خواب
گاهی اتفاق می افتد كه در آغاز به خواب رفتن و یا هنگام بیدار شدن از خواب، فرد بیدار است ولی قادر به حركت دادن بدن خود نیست، به این حالت فلج خواب می گویند. فلج خواب می تواند یكی از نشانه های ناركولپسی (نوعی اختلال خواب با خواب آلودگی بیش از اندازه روزانه) باشد. در غیاب سایر علامت های ناركولپسی به این عارضه فلج خواب ایزوله می گویند. در خلال فلج خواب ممكن است فرد قادر به صحبت كردن نباشد، نتواند اندام ها و بدن و سر را تكان دهد ولی تنفس وی نرمال می باشد.
فرد كاملا هوشیار است و می داند در اطرافش چه اتفاقاتی رخ می دهد. اگر كسی فرد را در این حالت تكان دهد یا با او صحبت كند به حالت نرمال بازمی گردد. گاهی با تلاش زیاد فرد برای حركت دادن خود، فلج خواب خاتمه می یابد. این حالت برای فرد ترسناك و اضطراب آور است، ولی هر بار فقط چند ثانیه یا چند دقیقه طول می كشد. فلج خواب از سن ۱۰ سالگی به بعد رخ می دهد، ولی در دهه دوم یا سوم شایع تر است. این اتفاق معمولا نخستین بار در حدود ۱۴ تا ۱۷ سالگی رخ می دهد. این اختلال خطری برای فرد ندارد و حتی اگر سایر علائم ناركولپسی وجود داشته باشد، مشكلی برای فرد تولید نخواهد كرد. علائم دیگر ناركولپسی، خواب آلودگی شدید روزانه به همراه حملات ناگهانی خواب در خلال روز و خواب مختل در خلال شب است. بعضی از عوامل سبب افزایش بروز فلج خواب می شوند، مانند كمبود خواب، برنامه خواب متغیر و استرس روحی – روانی. به نظر می رسد وقتی فرد به پشت می خوابد فلج خواب بیشتر اتفاق می افتد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب