من خود به چشم خویشتن دیدم كه جانم می رود بعلاوه فیلم
پاراسول من خود به چشم خویشتن دیدم كه جانم می رود + فیلم
به گزارش پاراسول به نقل از ایسنا، سخت می گذرد روزهای از دست دادن، رمق نمی ماند برای بازماندگان، اشک هم دوای درد نیست. کرونا آدم ها را با رنج از دنیا می برد، نفس هایشان را بند می آورد، درد دارد. این درد بی درمان از یک سو، رنج تنهایی در بیمارستان و آی سی یو و ندیدن خانواده از جانب دیگر؛ البته این یک طرف ماجراست و طرف دیگر پدران، مادران، همسران و فرزندانی هستند که در تب و تاب می سوزند "خوب می شود؟ "، "خوب نمی شود؟ "، "دارو اثر می کند، اثر نمی کند؟ "، "چرا این تب بند نمی آید؟ "...
کرونا آرام در جان ها رخنه می کند، اولش فکر می کنی یک سرماخوردگی معمولی ست، اما همین که خیالت راحت می شود، بیماری شعله می کشد و نفس را به شماره می اندازد. کرونایی ها جان می بازند و چه غریبانه دفن می شوند؛ نه مراسمی، نه اشکی و نه عزاداری بدرقه شان نیست.
در روزهایی که گویی جان آدم ها در دنیا عدد شده و کرونا هر روز قدرتش را با مرگ های چند صد تایی به رخ می کشد، کاش فکر نماییم به جان های عزیزی که ستون های خانواده اند، آدم هایی که جان بر کف دست گرفته و بی سلاحی موثر در مقابل دشمنی نادیده که هر روز به یک شکل خودش را نشان می دهد، ایستاده اند. کرونا این روزها بنیان و ستون خانواده ها را نشانه رفته، از مردم عادی گرفته تا پزشک و پرستار و... را نشانه می گیرد. پزشکان و پرستارانی که شش ماه است، بی توقف تلاش می کنند برای زنده نگه داشتن جان ها، اما خودشان هم در این راه جان می بازند.
پزشکان و پرستاران، در راس هرم مقابله با کرونا هستند و بیشترین تلفات را داده اند؛ به صورتی که به قول مسئولان سازمان نظام پزشکی کشور تخمین زده می شود که بیشتر از ۸۰۰۰ نفر در بین کادر درمان به کووید-۱۹ مبتلا شده اند و تابحال بالای ۱۶۰ نفر هم از میان کادر دمانی جان شان را از دست داده اند. حتی طبق گفته دکتر مصطفی معین- رئیس شورایعالی نظام پزشکی، تلفاتی که در بین پزشکان وجود داشته است حتی بیشتر از میانگین جهانی بوده است.
در آستانه روز پزشک و در سخت ترین روزهایی که جامعه پزشکی می گذرانند، به دیدن خانواده یکی از پزشکانی رفتیم که کرونا جانش را گرفت و خانواده اش در سوگ، جای خالی اش را با خاطراتش پر می کنند و از او می گویند.
دکتر وحید ایروانی- متخصص اعصاب و روان، متولد سوم فروردین ۱۳۴۳ فارغ التحصیل پزشکی عمومی از دانشگاه جندی شاپور اهواز که پنج سال از عمرش را در روستای ده اعلای سمنان برای خدمت به مردم گذراند و سپس به تحصیل در رشته تخصصی اعصاب و روان پرداخت. وی در دوران انتشار کرونا هم دست از انسانیت نکشید، به فکر حفظ جانش نبود و همچنان برای خدمت دهی به بیمارانی که از طریق های دور و نزدیک می آمدند، مطب را باز می کرد. در نخستین روزهای اسفند ماه سال قبل بود که علایم سرماخوردگی پیدا کرد، چند روزی در منزل استراحت کرد و همین که کمی بهتر شد، باز رفت سراغ بیمارداری. اما این بهبودی زیاد طول نکشید، کرونا در جسم و جان آقای دکتر رخنه کرده بود و ریه اش را درگیر. باردیگر حالش بد شد، این دفعه خیلی شدیدتر، همسرش هم مبتلا شد و دوتایی راهی بیمارستان شدند؛ راهی که برگشتی برای آقای دکتر نداشت و او را به آسمان ها برد...
سیده منیره کاظمی دولابی- همسر دکتر ایروانی وقتی از او یاد می کند، جز انسانیت چیزی نمی گوید. یاد انسانی که بیشتر از ۳۰ سال همدمش بوده و در غم و شادی، سختی و آسانی یک دل کنار یکدیگر بوده اند. می گوید: آقای دکتر، شخصیت واقعا وارسته ای داشت و در یک خانواده اصیل و مومن به دنیا آمد. در مدرسه اسلامی درس خواند. در زمان کنکور رشته پزشکی را برگزید و در دانشگاه جندی شاپور اهواز قبول شد. دوره پزشکی عمومی را در اهواز گذراند. در همان زمان ازدواج کردیم که پس از آن دوره سربازی و تعهداتش را گذراند. پس از آن در رشته اعصاب و روان از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تخصص گرفت. روان پزشک شد و خدمت به مردم جزو اصول کارش بود.
او درباره ازدواجش با دکتر ایروانی و سال هایی که با همسرش گذرانده، می گوید: زمانیکه داشتم دیپلم می گرفتم، آقای دکتر به خواستگاری من آمد و پس از موافقت خانواده ها، ازدواج کردیم. وقتی کسی فردی را قبول می کند، تمام شرایط سختی را هم که وجود دارد، باید بپذیرد. من هم سختی های زندگی با یک پزشک را قبول کردم و همیشه و در تمام مراحل کار و درس شان، سختی های طرح و تخصص شان در کنارشان و همراه شان بودم و هیچوقت گلایه ای نداشتم. با کمال میل همیشه همسرم را همراهی کردم. البته من هم پس از ازدواج درس خواندم و هم اکنون دکترای DBA دارم.
همسر دکتر ایروانی ادامه می دهد: زمانیکه به خواستگاری من آمدند، انترن بودند. در سال ۱۳۶۸ ازدواج کردیم. در آن زمان اخیرا فارغ التحصیل شده بودند. پس از ازدواج شرایط سخت دوره سربازی آغاز شد و بعد برای طرح به یکی از روستاهای استان سمنان رفتیم. از همان زمان نبودن ها و کشیک های شب و... شروع شد. برای من هم این شرایط سخت بود. در عین اینکه از خانواده دور بودم، اما به هر حال سختی ها را گذراندیم. روزهای سخت زیادی داشتیم. در زمان طرح آقای دکتر در روستایی به نام ده اعلا در سمنان زندگی می کردیم و یکسال در آنجا ساکن بودیم که هیچ امکاناتی نداشت، اما آقای دکتر در آنجا خدمت می کردند و من هم در کنارشان بودم.
او می افزاید: در همان یکسال اول ازدواج هم دختر اول مان به دنیا آمد که سختی ها و شیرینی های خاص خودش را داشت. در عین حال آقای دکتر در کنار تمام کارهایی که در حوزه حرفه ای و اجرایی داشتند، بسیار به خانواده علاقه مند بودند و خیلی حمایت می کردند. تلاش می کردند تا جایی که در توان دارند، کاری کنند که به خانواده سخت نگذرد. همیشه حواس شان به موضوعات ظریف و ریزه کاری ها جمع بود و یک مرد مسئولیت پذیر هم در کار و اجتماع و هم در خانواده بودند.
همسر دکتر ایروانی می گوید: در عین حال آقای دکتر، همیشه بهترین رابطه را با بیماران شان داشتند. بیماران و کادر درمانی که با آقای دکتر کار می کردند، همیشه از اخلاق، انسانیت، طبابت و دلسوزی شان تعریف می کردند. همیشه الگو بودند. در عین حال پس از گذراندن طرح، مدیر درمان استان سمنان شدند و در مقطعی هم رئیس انتقال خون استان سمنان بودند. در زمینه اجرایی و مدیرتی هم به خوبی عمل کردند. به صورتی که دانشگاه علوم پزشکی سمنان درخواست نمود که در آنجا بمانند، اما پس از پنج سال، تخصص قبول شدند. بنا بر این باید به تهران می آمدیم. راستش دکتر ایروانی، همیشه دل شان می خواست یک تأثیر مهم در زندگی مردم بگذارند. بعد از آن که تخصص اعصاب و روان را گرفتند خیلی خوشحال بودند و می گفتند که شاید این رشته مثل رشته های جراحی یا برخی رشته های پزشکی دیگر، درآمد خیلی بالایی نداشته باشد، اما خوشحالم از اینکه می توانم مردم و خانواده ها را نجات دهم.
پزشکی که برای بیمارانش پدر بود
او ادامه می دهد: واقعا هم همچنین بود. وقتی با بیماران شان صحبت می کنم، می گویند دکتر ایروانی فقط یک پزشک ساده نبود، بلکه مثل یک پدر بود. وقتی مشکلات مان را با دکتر درمیان می گذاشتیم، واقعا برای حل مشکل مان کمک می کرد. نه فقط در زمینه طبابت و بیماری، بلکه فراوظیفه ای کمک می کرد. فقط به این کار نداشت که یک بیمار را ویزیت کند، بلکه بیمار را در زمینه های دیگر هم حمایت می کرد. وقتی بیماری با مشکلات اعصاب و روان مواجه بود، در کنار کوشش برای بهبودی بیماری، در زمینه های دیگر هم بیمار را حمایت می کرد. بعنوان مثال اگر بیمار یک جوان بیکار بود، تلاش می کرد که برایش کاری پیدا کند. به شکلی در کنار پزشک بودن، خَیِر هم بود. همراه بیمارانش بود. بسیاری از بیماران می گفتند که آقای دکتر ایروانی در زندگی، برایمان مانند یک فرشته نجات بوده است.
طوفان کرونا
همسر دکتر ایروانی درباره نحوه ابتلایش به کرونا می گوید: با این که کرونا وارد کشور شده بود، آقای دکتر بر حسب وظیفه همچنان سرکار حاضر می شد و مانند قبل با رعایت پروتکل های بهداشتی بیماران را می دید. اصلا حاضر نبود که در خانه بماند تا به کرونا مبتلا نشود، بلکه می گفت مردم دردمندند، گرفتارند و از طریق های دور می آیند. دکتر از شهرستان های مختلف بیمار داشت. می گفت بیمار از راه دور و از شهرستان می آید و من حتما باید سرکار حضور داشته باشم. حتی چندین بار گفتم که در این شرایط کمتر به مطب برو، اما به این مورد اعتقادی نداشت و گفت در هر شرایطی باید به سرکار بروم. فکر جان خودش نبود، بیشتر فکر و دغدغه مردم را داشت، آنقدر که به فکر بیمارانش بود، به فکر خودش نبود.
او می گوید: اوایل اسفند ماه بود که به کرونا مبتلا شد. ابتدا یکسری علایم مانند تب داشت. فکر کردیم سرماخوردگی است. چند روز در خانه استراحت کرد و بهتر شد تا اینکه علایم برطرف شد. با بهبودی علایم، باردیگر سرکار رفت، اما پس از یکی دو روز، باردیگر حالش بد شد. من هم همراهش بیمار شدم و حدود یک هفته در خانه تحت درمان بودیم، اما تب مان قطع نمی شد. خلاصه به اصرار دخترم، رفتیم و تست دادیم و تست مان مثبت شد و اعلام نمودند که ریه ها درگیر شده است. دکتر علیرغم اینکه دوست نداشت به بیمارستان برود، اما وقتی دید که درگیری ریه بالاست، گفت وضعیت خطرناک می باشد و باید به بیمارستان برویم. به همین دلیل آمبولانس آمد و هر دویمان را باهم به بیمارستان امیراعلم برد و در آنجا بستری شدیم.
بغض امان نمی دهد که همسر دکتر ایروانی به صحبت هایش ادامه دهد. از دست دادن همسر و همراه پس از ۳۰ سال زندگی آنقدر دشوار می باشد که هرگاه به یاد روزهای آخر و آخرین دیدارش با آقای دکتر می افتد، اشک هایش سرازیر می شود. می گوید: ۱۹ اسفند ماه در بیمارستان پذیرش شدیم و در تاریخ ۲۴ اسفند دکتر به رحمت خدا رفت.
آخرین دیدار
او اشک می ریزد و درباره آخرین باری که همسرش را دید، می گوید: ما باهم در بیمارستان بستری شدیم و آخرین دیدارمان همان زمانی بود که در بیمارستان بستری شدیم. دم آسانسور از یکدیگر خداحافظی کردیم و هر کدام در یک بخش رفتیم. دیگر ندیدمش.
حضورش را حس می کنم
همسر دکتر ایروانی می گوید: ۳۱ سال باهم زندگی کردیم. دکتر، واقعا مرد زندگی بود. همه کسانی که دکتر را می شناسند این را تایید می کنند. واقعا یک مرد نمونه و با خدا بود. اهل نماز و روزه، به شدت به لقمه حلال اعتقاد داشت. سلامت زندگی کرد. پس از ۳۱ سال، این روزها جایش خالی است، اما واقعا معتقدم که آقای دکتر شهید شدند و طبق آیه قرآن "وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ"(ای پیامبر! هیچگاه گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند). این برای من ثابت شده است، من حضورش را حس می کنم. حضور جسمانی در کنارمان ندارد، اما واقعا حضور معنوی اش را احساس می کنم. نبودش دشوار می باشد، خیلی دشوار می باشد، اما من به خدا توکل کردم و راضی به راضای خدا شدم و تسلیم امر خدا هستم.
همسرم رستگار شد
او اعتقاد دارد که اگر همسرش هنوز بود، حتما نخستین دغدغه اش مردم بود و دلش می خواست به مردم خدمت کند. بطور قطع خواسته اش این بود که این بیماری ریشه کن شود و مسؤلان و مردم یکسری مسائل را که باید برای کاهش روند بیماری رعایت نمایند و اقدامات لازم را انجام دهند. همینطور تاکید می کند که باید به خانواده های تیم درمان توجه گردد و می گوید: این افراد جان فشانی کردند. جان شان را برای سلامت جامعه از دست دادند و خانواده هایشان یک عمر در سوگ خواهند بود. باید به این خانواده ها توجه ویژه شود. نبودشان واقعا دشوار می باشد، هر یک از این افراد سرمایه های مملکت ما هستند و واقعا وجود ارزشمندی دارند و باید قدردان محبت هایشان باشیم. مردم و مسئولان نباید آنها را فراموش کنند و خانواده هایشان را تنها بگذارند. من همیشه قدردان محبت های همسرم بودم همیشه به او افتخار می کردم. پس از شهادتش بیشتر به او افتخار می کنم. بیشتر از قبل دوستش دارم. سعادتمند زندگی کرد و سعادتمند از دنیا رفت. رستگار شد.
همسر دکتر ایروانی، خودش هم ۲۶ روز در بیمارستان بستری بوده و ویروس بخش زیادی از ریه اش را درگیر کرده بود. به صورتی که در آی سی یو بستری می شود و حتی پزشکان از بهبودی اش قطع امید می کنند.
۲۶ روز بدون نفس!
او درباره وضعیت آن روزهایش می گوید: ابتدا دکتر به کرونا مبتلا شد و بعد هم من مبتلا شدم و علایم سختی داشتم. شدت بیماری خیلی زیاد بود. زمانیکه ما در بیمارستان بستری شدیم از همان لحظه اول بدحال بودم. پس از چند روز به آی سی یو منتقل شدم. روزهای اول و دومی که در آی سی یو بستری بودم، از راه گروه هایی که در یکی از شبکه های اجتماعی داشتم، متوجه شدم همسرم به شهادت رسیده است. شرایط بد و سختی را گذراندم. در تب می سوختم، نفس نداشتم و زیر دستگاه بودم. از طرفی فهمیدم که همسرم از دنیا رفته است. واقعا شرایط سختی بود. در آن لحظات فقط خدا را داشتم که با او حرف بزنم. به خدا گفتم که من به رضای تو راضی شدم و گفتم که خدایا حمایتم کن. من در این بیمارستان تنها افتادم و کسی نمی تواند پیش من بیاید. گفتم خدایا! می دانم که بچه هایم در شرایط بسیار سختی هستند و نگران حال من هم هستند. اگر متوجه شوند که من می دانم همسرم از دنیا رفته، بهم می ریزند و امیدشان را از دست می دهند. به هر حال شرایط هم شرایط قرنطینه و خیلی سخت بود و می دانستم که بچه ها تنها هستند و حال شان بد است. از خدا کمک خواستم و تصمیم گرفتم که به کسی نگویم که از شهادت همسرم خبر دارم. حتی کادر درمان هم متوجه نشدند که من از فوت همسرم اطلاع دارم. طوری رفتار کردم که گویی چیزی نمی دانم. به خدا گفتم خدایا شش دانگ، خودم را به تو می سپارم و تو هم شش دانگ، حمایتم کن.
معجزه خدا
او می افزاید: حدود ۲۶ روز در آی سی یو بستری و به شدت بدحال بودم. به صورتی که پزشکان از بهبودی من قطع امید کرده بودند و گفته بودند که دیگر کاری از دست مان برنمی آید، اما من با توکل به خدا و توسل به خاندان (ع)، نظر و لطف خدا را دیدم و توانستم در کمال ناباوری تمام پزشکان به زندگی بازگردم. بخش عمده ریه من درگیر شده بود. پزشکم واقعا تعجب کرده بود که مگر چنین چیزی امکان دارد. من در آن شرایط، معجزه خداوند را با چشمان خودم دیدم. خدا به من زندگی باردیگر داد. در منزل هم حدود یک ماه و نیم زیر اکسیژن بودم، اما لطف خدا شامل حالم شد. تا چند ماه حالم بد بود. به تدریج رو به بهبود رفتم. این بیماری واقعا زجرآور، سنگین و دشوار می باشد.
داغ جگرسوز پدر
به گزارش پاراسول به نقل از ایسنا، دختر، جان پدر است، همانطور که جان دختر به نفس پدرش بند است؛ دختر که باشی همیشه نفس های پدر را می شماری، دلت به دل خوشی و سلامتی اش آرام است. رفتنش جگر می سوزاند، آتش است، آتشی که هیچ وقت سرد نخواهد شد. سخت می گذرد روزهای بی پدری...
سارا ایروانی، دختر بزرگ دکتر وحید ایروانی است. او دردهای پدرش را حس کرده، پابه پای پیشرفت بیماری نگرانی کشیده، نذر و نیاز کرده و به هر دری زده است که پدر بماند، اما...
او می گوید: من از کودکی از اینکه پدرم پزشک بود، خوشحال بودم و همه جا با افتخار این را اعلام می کردم. بالاخره شاید پدرم را بسیار کم می دیدم. در طول هفته بسیاری از شب ها نبودند ولی واقعا اجازه ندادند که برای من خلائی به خاطر این نبودن ها ایجاد شود. همیشه به صورتی برنامه ریزی می کرد که این نبودن ها را احساس نکنم و واقعا همچنین بود. چونکه زمانی که در خانه بود به اندازه کافی برایم زمان و انرژی می گذاشت. شاید در خانه حضور نداشت، اما تلفنی همیشه با هم در ارتباط بودیم؛ مثل یک دوست بود.
دختر دکتر ایروانی ادامه می دهد: پدرم انسان بودن را به من یاد داد. در لحظه لحظه ای که با من گذراند این را در شرایط مختلف به من یاد داد که چطور درست رفتار کنم. چطور به دیگران آزار نرسانم و به جامعه خودم کمک کنم و خوب زندگی کنم.
دیدم که جانم می رود...
غم از دست دادن پدر، چهره دختر بزرگ آقای دکتر را پوشانده، گریه امان نمی دهد که راحت صحبت کند. اشک های میان سخن و سکوت، گویای رنجی است که در دل دارد؛ دردی که هیچ گاه کهنه نخواهد شد. درباره آخرین روزهایی که با پدرش گذرانده می گوید: روزهای آخر خیلی سخت بود. چون یک نگرانی در دلم بود که این مریضی مثل همیشه نیست، مثل مریضی های قبلی نیست. این تب چرا ادامه دارد. پدرم همه علایم کرونا را نداشت و به همین دلیل، هم خودشان و هم متخصصین عفونی احتمال کرونا را نمی دادند، اما یک دل نگرانی عجیبی داشتم. انگار داری از دستش می دهی. این را در آن روزها احساس می کردم. زمانی که پدر و مادرم را سوار آمبولانس کردند و بردند، آن لحظه ای که آمبولانس حرکت کرد، انگار جانم را گرفتند. در آن روزها همه تلاشم را کردم که تمام آنچه را که از دستم برمی آید از نظر درمانی و پزشکی و از نظر معنوی و دعا و نذر و نیاز و هر چیزی که می شد، انجام دهم. همه کار کردم که پدرم بماند، اما نشد... خواست خدا با خواسته ما یکی نشد. خیلی جایش خالی است، خیلی این روزها به سختی می گذرند...
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی نماید.
فایل آنرا از اینجا دانلود کنید: video/mp4
منبع: parasol.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب